Eigenlijk is het boek ook een soort lobby, zo geven de auteurs desgevraagd grif toe. Een lobby om het lobbyen ‘salonfähig’ te maken. ‘Onze leidraad bij het schrijven was dat we het denken over lobbyen willen veranderen. Door het lobbyen te ontrafelen en met een vergrootglas naar verschillende aspecten te kijken, hopen we de geheimzinnigheid rond het lobbyen weg te blazen.’ De auteurs zeggen eigenlijk dat lobbyen net zo normaal is als het bewandelen van de ‘Koninklijke weg’, dus iets voor elkaar krijgen via de officiële kanalen. Hetzelfde doel, alleen een andere route. Niettemin broedt de EC op plannen om het lobbyen te controleren, in de vorm van een openbaar register wie wel en wie niet mag lobbyen in Brussel, en door wie de geaccrediteerde lobbyist wordt betaald. Schijntransparantie, zegt Luikenaar. ‘Voor de betrouwbare lobbyisten maakt het niet uit, en de slechteriken houd je er niet mee buiten de deur. Er wordt veel gesproken over de ethiek van het lobbyen. Maar de beste veiligheidsklep is de openbaarheid. Waarbij de praktijk bepaalt wat wél en wat níet kan, en wanneer grenzen worden overschreden. Dat is veel beter dan beroepscodes, pasjessystemen of het certificeren van lobbyisten.’ Een duidelijke aansporing aan het adres van het journalistieke gilde om de wandelgangen nauwlettender dan ooit in de gaten te houden!
Bovendien, zo concluderen de auteurs, is lobbyen op dit moment pure noodzaak. Door wat zij ‘drooggevallen polders’ noemen, het verdwijnen van de talrijke adviesraden die ons land rijk was en waarin bijna elke belangengroep wel zijn invloed kon laten gelden, is lobby nog de enige manier om je stem gehoord te krijgen in Den Haag. ‘Lobbyen vergroot het democratisch gehalte van de besluitvorming.'
Over Pierre Pieterse
Pierre Pieterse was tot februari 2022 hoofdredacteur van Managementboek Magazine.