Nadat de Canadese hoogleraar Henry Mintzberg de managementwereld verrijkte met boeken over wat managers werkelijk doen (1973), organisatiestructuren (1979) en macht in organisaties (1983), was strategische planning aan de beurt om onder de loep te worden genomen. Al in 1979 bestempelde Mintzberg deze term als een oxymoron.

Tot op de dag van vandaag heerst er in de academische literatuur een hevig debat over de vraag of strategisch management nut heeft. De Vlaamse auteur Aimé Heene ontwijkt deze vraag door te stellen dat strategisch management noodzakelijk is omdat het de manager zeer expliciet wijst op het waarborgen van de toekomst van de onderneming.

U kent ze natuurlijk wel de 'deliberate en emergent strategies' van Mintzberg en Waters, of de zeven 'survival strategies' van Vesper, of de tien 'archetypes strategieën' van Miller en Friesen, en natuurlijk de drie 'strategy making modes' van Mintzberg, of de vijf 'concurrentiestrategieën' van Porter, of de vier strategieën de bekend staan als de 'Adaptation approach' van Miles en Snow, of de zes 'product-marktstrategieën' van Wissema e.a.